مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو پاریس که مشهورترین سازه ساخته شده به سبک هایتک به شمار می‌رود، از بدو ساخت خود توانسته است نظر بسیاری را به سوی خود جلب کند. بنابرین در این مطلب از فروشگاه معماری دیسامگ، به ارائه پاورپوینت تحلیل مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو پاریس در قالب ۲۰ اسلاید می‌پردازیم.
معرفی مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو:
این طرح مبتکرانه در سال ۱۹۷۱ میلادی، در رقابتی که برای طراحی یک مرکز فرهنگی جدید برگزار شده بود، پیشنهاد شد و به سرعت، نیز توانست نظر مثبت داوران را جلب کند. این طرح توسط معماران، ریچارد راجرز و رنزو پیانو ارائه شده بود و توانست گوی رقابت را از دست سایر رقبا برباید و برنده مسابقه شود. قبل از روز آغازین کار، بسیاری از پاریسی‌ها با ایده ساخت چنین دپارتمان در وسط محله تاریخی بیبورگ مخالفت می‌ورزیدند؛ با این حال، هنگامی که این مرکز در دسامبر ۱۹۷۷ میلادی درب‌های خود را به روی عموم گشود، دیدگاه آنها تغییر یافت. از آن روز، مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو، روزانه میزبان بیش از ۲۵۰۰۰ بازدیدکننده است و یکی از پربازدیدترین اماکن پاریس به شمار می‌رود.
به سبب بهره‌گیری از سبک اکسپرسیونیسم و سبک هایتک در طراحی مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو، تمام عناصر کاربردی آن در قسمت خارجی سازه قرار دارند و نشانه‌ای از سازه اصلی و تاسیسات در بخش داخلی آن به چشم نمی‌خورد.نکته جالب توجه در طراحی مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو، استفاده از عناصری رنگی است که جلوه فوق‌العاده‌ای را برای آن به ارمغان می‌آورد. لوله‌های سبز برای لوله‌کشی آب، لوله‌ها و کانالهای آبی برای سیستم گرمایش و سرمایش، سیم‌هایی با باکس‌های زرد و قرمز من جمله این عناصر هستند.
معماران مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو:
ریچارد راجرز در سال ۱۹۳۳ میلادی در فلورانس ایتالیا دیده به جهان گشود. او ابتدا، به مدرسه انجمن معماری لندن پیوست و پس از آن، برای به پایان رساندن تحصیلاتش عازم دانشگاه ییل شد. ابتدا ریچارد و اولین همسرش، سو، با نورمن فاستر مشهور و همسرش وندی فاستر کار می‌کردند. آنها نام تیم ۴ را برای خود برگزیده بودند. بر خلاف فاستر که برای سبک معماری پیچیده اش، در تکنولوژی شهرت یافته است ، طرح های راجرز، جذاب و چشمگیر بودند.
ریچارد راجرز در سال ۱۹۷۰ میلادی تصمیم به شروع همکاری با رنزو پیانو گرفت. این مشارکت رسمی با تکمیل موفقیت آمیز مرکز پمپیدو به اوج خود رسید. کارهای راجرز، گذشته کلاسیک معماری را رد می‌کند و مشتاقانه با آینده تکنولوژیک و عناصر زیبایی شناسی تلفیق می‌شود. اگرچه او در کارهایش، دائما بر تکنولوژی تاکید دارد، اما معتقد است که تا زمانی که نتواند بر مشکلات اجتماعی و زیست محیطی موجود غلبه کند، نمی‌تواند به تمامی اهداف خود دست یابد. علاقه وی به فضای داخلی ممتد، راجرز را به وارثی برای سنت نقش گرا تبدیل نموده است. توجه اکید وی به انعطاف پذیری کامل و تصاویر فنی دقیقی که تحت عنوان مدرن موخر شناخته می‌شود، قابل تامل هستند. با این حال، اخیرا آثار او به جلوه‌ای از آثار تجددگرایان و به ویژه شخص مندلسون، تبدیل شده است.
رنزو پیانو در شامگاه سال ۱۹۳۷ میلادی در جنوای ایتالیا دیده به جهان گشود. پدربزرگ، پدر، چهار عمو و برادرش همه پیمانکاران ساختمان بودند و لذا طبیعی بود که رنزو نیز کار آنها در پیش گیرد و به یک پیمانکار بدل گردد. با این حال، او معماری را انتخاب کرد. رنزو در مدرسه معماری میلان پولیتکنیک تحت تعلیمات فرانکو آلبین، با بسیاری از مفاهیم کلیدی این رشته آشنا شد. رنزو پیانو پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه پلی تکنیک میلان در سال ۱۹۶۴ میلادی، تا ۱۹۷۰ میلادی با پدرش همکاری کرد و سپس مدتی را نیز در استخدام دفتر لویی کان در فیلادلفیا و همچنین مکافسکی در لندن گذراند.
موقعیت:
مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو، در شهر لس هالز که یک منطقه پرجمعیت در همسایگی مدیوال شهر پاریس میباشد، واقع شده است. این منطقه از لحاظ اقتصادی و اجتماعی بسیار عقب مانده بود و لذا رقابتی برای تاسیس یک مرکز فرهنگی، که بتواند روح زندگی را در این منطقه احیا کند راه اندازی شد. مرکز جورج پمپیدو به عنوان سازه‌ای که تجلی سبک هایتک در قرن بیستم به شمار می‌رود، توانست رونق دوباره‌ای به این منطقه ببخشد.
مفهوم:
نیویورک تایمز در خصوص این ساختمان می گوید: “طراحی مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو توانسته دنیای معماری را متحول کند. مرکز ژرژ پمپیدو به عنوان اثری به سبک اکسپرسیونیزم ساختاری شناخته می‌شود. اکسپرسیونیسم ساختاری که از آن با عنوان هایتک یا مدرنیسم موخر نیز یاد می‌شود، عمدتا با ساختارهای طراحی شده توسط ریچارد راجرز، رنزو پیانو یا نورمن فاستر مرتبط است. این سبک ابتدا در دهه ۱۹۷۰ پدیدار شد و تا امروز هم از محبوبیت خاصی برخوردار است. این گونه سازه ها، عمدتا تحت تاثیر پیشرفت‌های تکنولوژیک درخشانی قرار دارند. مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو یکی از عالی ترین نمونه‌های مبین چنین سازه‌هایی است؛ در این سازه، پنجره‌های بسیار، عناصر داخلی اندک که فضای بیشتری را فراهم می‌کنند، قاب فولادی و لبه کاری‌های صنعتی، به شکل خلاقانه در کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند.
سبک هایتک:
هایتک برخلاف مکاتب کلاسیک، به وضوح عناصر سازه را به نمایش می گذارد. این سبک نتیجه به کارگیری جدیدترین تکنولوژی‌های صنعت ساختمان است که منجر به شکل‌گیری آثار بی بدیلی می‌شود. امروزه در بسیاری از آسمان خراش‌ها از سبک هایتک بهره گرفته می‌شود؛ چراکه این سبک در عین فراهم نمودن امکان ساخت فضاهای داخلی بزرگتر، به کارگیری اسکلت فولادی برای سازه‌های بلندمرتیه را نیز تسهیل می‌نماید. یک واقعیت جالب توجه در مورد اینگونه سازه‌ها این است که، بسیاری از اجزای ساختاری که در مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو، به کارگرفته شده‌اند تنها جنبه زیبایی شناسی داشته و به هیچ وجه نقش ساختاری ندارند.
ساخت و ساز:
عملیات ساخت مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو برعهده شرکت GMT گذاشته شد و این شرکت توانست آن را تا سال ۱۹۷۷ میلادی تکمیل نماید. هزینه اولیه ساخت این سازه، ۹۹۳ میلیون فرانک فرانسه بود. اما نوسازی انجام شده از تاریخ اکتبر ۱۹۹۶ تا ژانویه ۲۰۰۰ میلادی، حدود ۵۷۶ میلیون فرانک دیگر را نیز به این هزینه اضافه نمود. از آنجا که این سازه طی فرایند رقابتی طراحی شده بود، می‌بایست دراای معیارهایی می‌بود که نظم بین رشته‌ای (شامل دو یا چند رشته آکادمیک)، آزادی حرکت و جریان و استفاده از یک رویکرد باز برای مناطق نمایشگاهی مهم‌ترین آنها به شمار می‌رود.
عناصر کاربردی ساختاری، بیشتر در بیرون سازه قرار گرفتند تا فضای داخلی بیشتری را برای نمایشگاه‌های هنری و سایر فعالیت‌ها فراهم آورند. در نمای غربی ساختمان، کانال‌ها و مجاری رنگی در لفاف‌های خاصی پوشیده شده‌اند و دارای کاربردهای فراوانی برای ساختمان هستند. مجاری آبی برای کنترل آب و هوا ، کانالهای سبز برای لوله کشی و زرد برای اتصالات برق و عناصر جریان و قرمز برای دستگاه های ایمنی به کار گرفته می‌شوند. نمای اصلی رو به غرب، شفاف است که اجازه می‌دهد مردم موجود در فضای خارج از ساختمان بتوانند ببینند که در داخل آن چه می‌گذرد. معماران (ریچارد راجرز و رنزو پیانو) اظهار داشتند که این همان بخشی است که شهر را با مرکز مرتبط می‌سازد.
متأسفانه، با توجه به تعداد زیاد بازدیدکنندگان (حدود ۷ میلیون نفر در روز)، مرکز قبل از موعد مقرر، فرسوده گشت که منجر به تعطیلی آن بیت سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۰ میلادی گردید. در این زمان، ۷۰،۰۰۰ مترمربع از فضای داخلی این مجموعه فرهنگی، بازسازی شد و حدود ۸۰۰۰ متر مربع نیز به منظور افزایش فضای نمایشگاهی بدان اضافه گردید. گفتنی است که اعملیات نوسازی و بازسازی مذکور، شامل انتقال دفاتر به فضایی خارج از مرکز نیز می‌شد.
توضیحات تکمیلی:
این ساختمان در دو بخش اصلی سازمان یافته است؛ یک سازه بزرگ شیشه‌ای و فولادی در هفت طبقه که شامل تراس و میان اشکوب است و اکثر بخش‌های فعال این مرکز در این قسمت‌ها متمرکز شده‌اند، به استثنای Ircam که در Plavan Stravinsky واقع شده است. این سازه، مستطیل شکل است و طرف طولانی‌تر آن در جلوی میدان قرار گرفته است. در طبقه بالایی این مرکز فرهنگی، یک رستوران بسیار مشهور قرار دارد. این رستوران دارای یک پاسیو در سمت راست خود است و دسترسی به آن از طریق راه پله‌ای که در خارج از ساختمان قرار دارد ممکن می‌شود.
با وجود اینکه لوله‌ها و میله‌ها سبب شده‌اند، نمادهای پمپیدو قابل مشاهده نباشد، فضای داخلی به دلیل بهره‌گیری از سازه‌هایی شیشه‌ای ممتد، کاملا شفاف و دلباز است. با رسیدن سقف به سمت فضای داخلی، لوله کشی‌ها و عناصر موجود در نما، در داخل نیز قابل مشاهده هستند و لذا. در داخل ساختمان نیز تصویری مشابه هرج و مرج عناصر تکنولوژیکی خارج از سازه، نمایان میباشد..سقف هنری طراحی شده توسط رنزو پیانو به صورت بصری از شبکه ای از لوله‌ها که در پشت سقف قرار دارند محافظت می‌کند .
سازه مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو:
فریم مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو شامل ۱۴ مدخل فلزی است که دارای یک لامپ و ۱۳ بخش میباشد. هر یک از این مدخل‌های فلزی که طولشان به ۴۸ متر می‌رسد و در فواصل ۱۲.۸۰ متری قرار گرفته‌اند. در ستون‌های موجود در هر طبقه، عناصر فولادی قالب گیری شده‌ای به طول ۸ متر و وزن ۱۰ تن به کار گرفته شده‌اند. تیرهایی با طول ۴۵ متر، بیس این عناصر فولادی را تشکیل میدهند و وزن ستون‌های بالانس را که توسط میله‌های مهاربند محکم شده‌اند، تحمل می‌نمایند. یک روساخت فولادین و شیشه‌ای نیز اطراف فضاهای بزرگ مستتر را فرا گرفته است.
امکانات:
این ساختمان دارای تعدادی کد رنگی است که به منظور آگاه سازی بازدیدکنندگان از عملکرد اختصاصی هر عنصر به کار گرفته شده‌اند. قطعاتی که به رنگ قرمز رنگ امیزی شده‌اند نقش تسهیلات ارتباطاتی نظیر (آسانسور و پله ها) را ایفا می‌کنند، تسهیلات آبی رنگ برای تهویه مطبوع و رنگ سبز نیز برای امکانات و اتصالات آب و رنگ زرد برای امکانات برقی کاربرد دارند. پله‌هایی که در خارج از سازه قرار گرفته‌اند، با رنگی متمایل به قرمز، رنگ آمیزی شده‌اند.
عناوین اصلی و سرفصل‌های پاورپوینت تحلیل مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو:
پاورپوینت تحلیل مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو پاریس به همراه پلان برای نخستین بار و به طور اختصاصی، توسط فروشگاه معماری دیسامگ و در قالب ۲۰ اسلاید تهیه و تدوین شده است و هم اکنون در اختیار شما عزیزان قرار دارد. شما با خرید و دانلود پاورپوینت مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو، یکی از بهترین منابعی جهت مطالعه مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو پاریس را در دست خواهید داشت که می‌تواند به عنوان یک پروژه دانشجویی فوق‌العاده نیز مورد استفاده قرار بگیرد.
دیدگاهتان را بنویسید